2015, Witte Olifanten III, Birgit Saupe

Birgit Saupe jongleert met betekenissen
"Wat is leven, wat is een individu en waar worden de grenzen van dit complexe systeem doorbroken?" Dat is de vraag die aan dit werk ten grondslag ligt. Het voerde de kunstenares, afgestudeerd in vrije kunst en keramiek, langs verschillende wetenschappelijke instituten, zoals de
faculteit voor cel- en ontwikkelingbiologie van de Christian Albrechts Universiteit in Kiel en het BAM (Bundesanstalt für Materialforschung und-prüfung), afdeling keramische procestechnieken en organische materialen, in Berlijn.
Birgit Saupe is ook gebiologeerd door het feit dat keramiek en de mens al sinds de oudheid bij elkaar horen en dat het materiaal in deze tijd aan een nieuwe opmars bezig is in de biomedische wetenschap. Zoals ze het zelf in haar onderzoeksproject 'Auf Leben und Tod' omschrijft: Van pot naar botprothese.
Wonderlijk genoeg is de grondstof voor botprotheses...'bone china', het spierwitte en transparante porselein dat voor een groot gedeelte bestaat uit de as van runderbotten. Dit gegeven gebruikt ze in haar installaties om de wisselwerking tussen levende en levenloze materie gestalte te geven.
Daarbij strijden fascinatie en afschuw om voorrang.
Wat te denken van de amorfe vormen in een kist of box die oplichten in het donker? De titel van dit werk - 'amorphus globosus in obscuritas lucidus' - slaat op een bij runderen voorkomende afwijking in de ontwikkeling van de foetus. Deze foetussen zijn niet levensvatbaar, omdat functionerende
organen ontbreken. Toch plaatst zij de hompen in een beschermende kist en worden ze 's avonds met licht opgeladen. Het fluorescerende glazuur roept associaties op met contrastvloeistoffen die bij medisch onderzoek worden gebruikt.
Dieren komen veel voor in haar werk. Muizen, maar vooral honden zien we. Niet toevallig dieren die gebruikt worden in laboratoriumexperimenten. Ethische vraagstukken spelen altijd een rol bij onderzoek met levende organismen. Wat vroeger kon, is nu omstreden en vice versa.
Het beeld '1940' verbeeldt een laboratoriumexperiment van een aantal Russische geleerden die er in dat jaar in slaagden een hondenkop die van het lichaam gescheiden was in leven te houden.